Informacioni se Nasrallah, ishte në selinë kryesore të Hezbollahut gjatë sulmit në Bejrut mbërriti ndërsa kryeministri i Izraelit po i drejtohej OKB-së në Nju Jork.
Ai ishte një politikan dhe udhëheqës i talentuar, nën udhëheqjen e të cilit Hezbollahu u shndërrua nga një grup i vogël terrorist në një central elektrik të madh dhe të armatosur rëndë.
Nasrallah, 64 vjeç, lindi në një fshat në Libanin jugor dhe ishte një mysliman i devotshëm shiit. Ai ishte një nga themeluesit e Hezbollahut dhe u bë lider i organizatës terroriste kur paraardhësi i tij u vra nga Izraeli në 1992.
Hezbollahu ka qenë gjithmonë më besnik ndaj Republikës Islamike të Iranit sesa ndaj Libanit dhe ndanë qëllimin e tyre për të krijuar një republikë islamike, duke minuar kështu pavarësinë dhe sovranitetin libanez.
Nasrallah organizoi transformimin e Hezbollahut në një aktor të rëndësishëm rajonal që ka marrë pjesë në shtypjen e forcave opozitare, duke përfshirë civilët, në Irak, Siri, Jemen dhe gjetkë në Lindjen e Mesme. Grupi është gjithashtu përgjegjës për sulme të mëdha terroriste kundër hebrenjve, duke përfshirë bombardimin e një qendre të komunitetit hebre në Argjentinë në 1994. Organizata është mbështetur shumë në armët nga Irani dhe ka financuar aktivitetin e saj duke krijuar një tregti të frytshme ndërkombëtare të drogës.
Izraelitët nuk ishin të vetmit që donin të shihnin vdekjen e Nasrallahut. Video gëzimi erdhën dje nga e gjithë Lindja e Mesme – Libani, Siria, madje edhe Irani – kur u publikuan lajmet për një atentat të mundshëm. Qeveria amerikane gjithashtu e konsideron Hezbollahun një kërcënim të rëndësishëm.
Nasrallah tha se izraelitët janë më të dobët se rrjeta e merimangës. Tërheqja e nxituar e Izraelit nga Libani jugor në maj 2000, pa shumë përgatitje apo traktat, e bëri Hezbollahun të dukej si fitimtar.
Pas tërheqjes, Hezbollahu u bë dukshëm më i fuqishëm. Ai kishte dhjetëra mijëra raketa me rreze të mesme dhe të gjatë, dronë, automjete të blinduara dhe ndërtoi tunele të stilit të Hamasit. Ata ishin përgatitur për luftë me Izraelin. Problemi i tyre ishte se edhe Izraeli po përgatitej për luftë – por në një nivel shumë më të sofistikuar.
Pavarësisht se u kap i papërgatitur nga Hamasi më 7 tetor, Izraeli ka shpenzuar burime të konsiderueshme për të mbledhur sa më shumë informacion rreth Hezbollahut: ku ruhen armët, si arrijnë në Hezbollah, duke identifikuar komandantët kryesorë dhe vendet e tyre të fshehjes, burimet e financimit të organizatës – përfshirë naftën, tregtinë- dhe shumë më tepër.
Nasrallah ishte gabim në lidhje me Izraelin. Ai bëri të njëjtin gabim që bëri Hamasi më 7 tetor; ai shkoi shumë larg. Për vite me radhë, Izraeli ishte i gatshëm të frenonte sulme të kufizuara nga të dyja organizatat terroriste. Megjithatë, masakra e Hamasit shkaktoi një reagim që e ka gjunjëzuar grupin.
Hezbollahu ka bombarduar Izraelin për 11 muajt e fundit, me të dyja palët që duan të shmangin një luftë në shkallë të gjerë. Megjithatë, refuzimi i Nasrallahut për të arritur një armëpushim me Izraelin, për të ndaluar bombardimet dhe për të tërhequr forcat nga kufiri, e la Izraelin në një pozicion ku ai nuk mund të jetonte më me rrezikun e konsiderueshëm të paraqitur nga perandoria e terrorit të Nasrallahut. Duhej të bënte diçka madhore.
Izraeli filloi me një sulm të befasishëm: biperët e mbajtur nga mijëra terroristë shpërthyen, të ndjekur nga radioja e tyre që shpërtheu të nesërmen. Këto veprime të zgjuara poshtëruan dhe mahnitën Hezbollahun, duke rrëzuar shumë nga anëtarët e tij. Forcat e Mbrojtjes të Izraelit shfrytëzuan kaosin dhe filluan bombardimin e gjerë të infrastrukturës dhe depove të armëve të Hezbollahut, me vetëm një përgjigje të kufizuar nga grupi i goditur.
Vrasja e Nasrallahut është një fitore e madhe strategjike për Izraelin. Me kaq shumë nga drejtuesit kryesorë të grupit të vdekur tani, nuk dihet se kush do të bëhet udhëheqësi i ri. Në shumë mënyra, Nasrallah ishte i vetmi dhe i pazëvendësueshëm. Izraeli tani do të dëshirojë të sigurohet që Hezbollahu nuk mund të rindërtojë fuqinë e tij.
Është çështja e Iranit. Hezbollahu ishte krahu më i fuqishëm i Iranit në Lindjen e Mesme dhe udhëheqësit e të dyve ishin shumë të afërt. Kjo është një goditje e madhe për ambiciet e Iranit. Pyetja tani është nëse Irani dëshiron të marrë rrezikun e madh për të nisur një kundërsulm apo nëse do të zgjedhë të shmangë llogaritjet e gabuara të bëra nga Hamasi dhe Hezbollahu dhe t’i përmbahet një gjesti simbolik.
