Dy vjet më vonë se sa ishte planifikuar, Paul McCartney u ngjit në skenën e Piramidës, për t’u bërë i vetmi titullar i mundshëm për 50-vjetorin e festivalit. Në vitin 2020 do të kishte qenë thjesht një përmbledhje e këngëve më të mëdha pop të shkruara ndonjëherë. Në vitin 2022, me botën e ndryshuar, ndihet si diçka tjetër.
Njerëzit në festivalin e këtij viti janë në kërkim të këngëve dhe, teorikisht, askush nuk e di më mirë se McCartney se si t’u japë njerëzve atë që duan. Për një njeri që sapo ka mbushur 80 vjeç, ai ka qëndruar për një kohë të gjatë në sinkron me gjendjen shpirtërore të brezave të shumtë të kombit dhe për një vend që i është dashur të përballet me më shumë pikëllim në dy vitet e fundit nga sa prisnin ish-Beatle e di saktësisht se sa e vështirë mund të godasë një këngë si “Let It Be”.
Ai e luan atë në fund. Pikërisht butoni për të ndezur një turmë me mbi 100,000 njerëz të ngarkuar emocionalisht. Megjithatë, një orë më parë, shfaqja kërkon kohën e saj për t’u ndezur. Si fillim, të paktën në vend, turma është shumë e madhe dhe era shumë e fortë për të krijuar një lidhje të vërtetë. McCartney del në skenë me një mori këngësh të tij më pak të njohura, të paktën për turmën e re, që, sinqerisht, e lënë audiencën të flasë. Zëri i tij humbet gjatë natës dhe njerëzit enden. Pyetja bëhet nëse kjo tingëllon më mirë në TV, një nga misteret e përjetshme të Glastonbury-t, dhe u takon këngëve të ndryshme të rastësishme që të elektrizonin turmën.
“Let Me Roll It by Wings” është kaq e njohur dhe “Blackbird” nga “The Beatles” është i bukur. “Duhej ta bënim këtë dy vjet më parë”, thotë ai, dhe nuk ka shumë rëndësi sa vite kanë kaluar që kur janë shkruar këngët e tij më të mira, ato ende komandojnë një turmë.
Ndoshta kjo do të jetë hera e fundit që ky hero kryeson Glastonbury. Dhe kështu ne duhet ta festojmë atë, sepse nga i ri tek i moshuari, ai arriti, për gati tre orë, të mbajë të rrëmbyer një turmë me grup moshë të ndryshme. Dhe kush tjetër mund ta bëjë këtë?!
