Pas një shekulli trazirash, mirëpritja e Shqipërisë mbetet e pandryshuar ndërsa refugjatët kthehen për të rindërtuar identitetin e tyre kombëtar duke kontribuar në turizmin vendas, shkruan revista prestigjioze britanike, Condé Nast Traveller nga impresionet e një turisti të huaj përmes autores Stephanie Ravanelli.
Teksa shëtis nëpër blloqet sovjetike të Tiranës të pikturuara me ylber, Gjergji, një miku im nga Tirana më fton në shtëpi për drekë. “Të gjeta”, deklaron ai në heshtje, duke këmbëngulur se gruaja e tij e ka shtruar tashmë tryezën.
Së shpejti ulem përballë një mbulese tavoline të lyer me niseshte të ngarkuar me djathë të thartë mali, turshi të ndezura, mish qengji me maja rozmarine dhe shegë.
Pavarësisht një shekulli traume të thellë kombëtare, shqiptarët ende i përmbahen besës, kodit të lashtë të nderit, për t’i përqafuar të gjithë të huajt si një familje të munguar.
Pasi Musolini pushtoi fqinjin e tij të Adriatikut vetëm 27 vjet pas pavarësisë së Shqipërisë (pas më shumë se katër shekuj sundimi osman), hebrenjtë evropianë dhe shqiptarë u mbrojtën në male nga myslimanë dhe fshatarë katolikë si babai i Gjergjit e shumë të tjerë .
Për krimin e ardhjes nga një grup i pathyeshëm katolik, Gjergji u burgos më pas nën regjimin stalinist të pasluftës të Enver Hoxhës, një ekzaltim makthi i Jugosllavisë fqinje të Titos që e mbajti kombin nën mbikëqyrje, të mbyllur hermetikisht dhe agrar për pjesën tjetër të shekullit të 20-të.
Pastaj në 1997 erdhi lufta civile; kur pushteti i ri demokratik humbi paratë e popullit përmes firmave piramidale, u boshatisë në depozitat e kallashnikovëve të vjetër rusë dhe kinezë dhe u larguan shqiptarët, refugjatët e rinj të Europës.
Pikërisht në mozaikët e pjatave të Mesdheut lindor dhe jugor, shqiptarët po rikompozojnë identitetin e tyre të shkatërruar pas një brezi të rimëkëmbur, duke marinuar ngadalë një ndjenjë të re krenarie për kombin e tyre arkadian, tashmë në prag të anëtarësimit në BE.
“Ne jemi si italianët, ushqimi është në qendër të psikikës sonë, por askush nuk ka dëgjuar për kuzhinën shqiptare – madje as Shqipëria”, qesh Tani Duka, një arkitekt që më shoqëron në rrethin e Bllokut, ish lagjen rezidenciale të Byrosë Politike që është kthyer në një enklavë gastronomike plot ushqim dhe siguri.
U deshën atyre që u larguan nga Shqipëria si fëmijë emigrantë, duke punuar nëpër hierarkitë e kuzhinës evropiane, nga pjatalarëse te shefat e kuzhinës, për të njohur potencialin e saj të qëndrueshëm nga ferma në tryezë; sipas parazgjedhjes, një komb fermerësh për mbijetesë, prodhues të familjes artizanale dhe bujari të foragjeruar.
Fishtë
Një re e vetmuar vendoset si një shtëllungë vullkani në shpatin e kodrës ndërsa kalojmë përmes Fishtës drejt Mrizit të Zanave Agroturizëm, kushtuar Gjergj Fishtës, poetit dhe fratit të dashur kombëtar të fillimit të shekullit të 20-të.
Pronarët e saj, vëllezërit Altin dhe Anton Prenga, themeluan fondacionin ”Albanian Slow Food” pjesërisht për të mbrojtur përbërësit e rrezikuar si djathi, mishi i tharë në mal, i prodhuar atëherë vetëm nga tre familje në fisin Kelmend.
Vëllezërit kanë punuar në kuzhina në Itali për 11 vjet më parë, në vitin 2006, duke u kthyer në shtëpinë nga e cila kishin ikur kur ishin fëmijë; ata kujtojnë burrat që tundnin kallashnikovët në arat e gjyshit të tyre dhe ende gjejnë predha nëpër vreshta. Ata ndërtuan një restorant gur më shkëmb, një tempull për produktet e familjes, i cili tani mbështet më shumë se 400 familje; temjanin e tij, tymin e drurit të mbushur me rozmarinë nga furra në ajër të hapur, të filetuara me tespihe të thata me spec djegës.
“Ushqimi më fantastik vjen nga njerëzit që kujdesen për tre lopë dhe 10 pemë frutore”, thotë Altin, 40-vjeçari i kuq si mollë Cox nga puna në natyrë dhe zelli ungjillor. Në vitin 2016 ata restauruan vilën e braktisur ku lindën.
Të nesërmen në mëngjes, nisemi me makinë për në Lagunën e Patokit, ku peshkatarët hedhin rrjetat e tyre përpara se kasollet mbi shtyllat dhe flamingot të lëvizin në reflektimin e ujit.
”Sa më shumë sakrificë në përgatitjen e pjatës, aq më shumë mikpritje”, thekson Diella Loshi, një Sophia Loren me dhëmbë të hapur në të 60-at e saj, e cila fushoi në pyll këtu në vitet 1990 përpara se të ndërtonte një shtëpi dhe të hapte një restorant në të.
Tirana
Nuk është vetëm skena e ushqimit që i ka dhënë Tiranës titullin Kryeqytet Evropian i Rinisë 2022. Pas tërmetit të vitit 2019, BE ka investuar mbi 34 milionë paund në restaurimin e trashëgimisë kulturore të Shqipërisë, përfshirë arkitekturën në kryeqytetin e stilit sovjetik.
Muzoleumi i Hoxhës, një piramidë brutaliste me linjat heroike të posterave të Agitpropit, aktualisht është veshur me skela dhe rezidenca e tij – një pallat mbretëror modernist në kopshtet tropikale të Bllokut – është vendosur të bëhet një qendër kulturore.
Ka bunkerë të shndërruar në galeri, një kulturë kafeje që ka qenë prej kohësh në flluskë dhe postera duke vizituar lokalet si Komiteti, Hemingë ay dhe Radio.
Bregdeti
Pas përfundimit të komunizmit në 1991, plazhet shqiptare ishin ato të fundit të egra në Evropë. Në vitet 2010, turistët italianë dhe ballkanikë ndoqën valën e parë të kampistëve të guximshëm. Tani ka plane për një aeroport të ri dhe një tunel të bregdetit ( atë të LLogarasë ).
Dhërmiu
Fshati malor me një kube ortodokse blu dhe rrugë me kalldrëm zigzag që kërkojnë këmbë dhie për t’u ngjitur, fshati Dhërmi u themelua nga kolonitë greke të shekullit të 17-të. Sot, një qen Akita i ngjashëm me ujkun udhëzon mysafirët në vilat prej guri, harqet dhe pishinën e pafundësisë të restauruar bukur të Zoe Hora, hoteli i parë i vërtetë luksoz i Rivierës, pjesë e një nisme të qeverisë për të rigjallëruar 100 fshatrat.
Gjirokastër dhe Berat
Kështjellat osmane ulen si kurora të rënda në majat mbi qytetet e Beratit dhe Gjirokastrës të mbrojtura nga UNESCO; muret e kalasë janë ende pjesërisht të banuara. Ky i fundit është një qytet pazari mbi një kodër pallatesh të ruajtura mirë, si kuti muzikore të grumbulluara me dru qershie.
Disa janë ende të pushtuara nga dinastitë bektashiane të brezit të 10-të, të cilët përtojnë rreth vatrave të zjarrit të shekullit të 17-të të ulur mbi qilima lëkure delesh.
Përmet
Rruga për në Përmet është e rrethuar nga Vjosë, një nga lumenjtë e fundit të egër të Evropës, një shirit me penel blu me bojëra uji përgjatë gjelbërimit të harlisur të peizazhit.
Shumica e vizitorëve vijnë këtu për të ecur në parkun më të madh kombëtar të Shqipërisë, të thurur me bredha të Hotovës.
Kisha e Santa Maria di Leusë qëndron e mbuluar me pyje arre në buzë të një lugine, ndërsa një urë mesjetare osmane qëndron mbi banjot e lashta gjeotermale.
Një rezidencë tregtare e restauruar e shekullit të 19-të, Villa Përmet përmban dhoma me dysheme druri dhe oxhaqe, ndërsa ushqimet dhe gatimet pin një shenjë historisë së pasur të kuzhinës së rajonit.
Nivica
Pak alpinistë, por më seriozët, arrijnë në kanionin e Nivicës – një nga më të gjatët në Evropë – në rajonin e pakët të eksploruar fisnor të Kurveleshit me shkëmbinj dhe pyje të dendur.
Kampi Nivica mund të duket si një kamp safari afrikan – pronari i tij suedez e kaloi fëmijërinë e tij duke udhëtuar nëpër kontinent – përveç se çatitë e tendave në shtylla u mbuluan me kashtë nga romët dhe u tundën mbi kanionin e Nivicës, një përçarje e gjithëfuqishme parësore në toka e banuar nga shkaba të rralla egjiptiane dhe e mjegulluar nga ujëvarat.
