Pasojat e shkrirjes së akullnajave do të ndihen jo vetëm në malet e Zvicrës, por në të gjithë Evropën. Që nga viti 1850, vëllimi i akullnajave alpine është ulur me rreth 60%. Megjithatë, ajo që është befasuese është ritmi me të cilin “gjigantët” alpinë po tkurren. Daniel Farinotti, një glaciolog në institutin federal të teknologjisë ETH Cyrih dhe anëtar i komitetit drejtues të GLAMOS, rrjeti zviceran i monitorimit të akullnajave tha se:
Tërheqja e akullnajave po përshpejtohet.
Një studim i publikuar së fundmi arriti në përfundimin se akullnajat zvicerane humbën gjysmën e vëllimit të tyre midis 1931 dhe 2016 dhe një 12% të mëtejshëm midis 2016 dhe 2021. Viti 2022 ishte i jashtëzakonshëm. Ekzistojnë në thelb tre arsye për tërheqjen e fortë të akullnajave këtë vit, sipas ekspertëve.
Njëra është reshjet e pakta të borës në dimër dhe pranverë. Një tjetër është rëra nga shkretëtira e Saharasë që shpërtheu deri në Zvicër midis marsit dhe majit dhe u depozitua në akull dhe borë. Bora e kontaminuar thithi më shumë energji diellore dhe shkrihej më shpejt.
Vala e jashtëzakonshme e të nxehtit të verës rezultoi në temperatura rekord edhe në lartësi të mëdha. Vera e vitit 2022 ishte e dyta më e ngrohta në Zvicër që nga fillimi i matjeve në 1864. Së fundmi është zbuluar në Antarktidë një ekosistem i lashtë, unik në llojin e tij, i fshehur nën sipërfaqen e akullit. Ai është gjetur në kripërat e akullnajës Boulder Clay, pranë stacionit shkencor italian Mario Zucchelli dhe karakterizohet nga kërpudha dhe baktere që kanë rëndësi të madhe për kërkimin e formave të jetës në planetë të akullt si Urani dhe Neptuni.
