Nëse do të kishte pasur një planet midis Marsit dhe Jupiterit, ai do të mund ta shtynte Tokën jashtë sistemit diellor dhe kështu do të zhdukte jetën në planetin tonë. Në këtë përfundim ka arritur astrofizikani i UCR Roverside, Stephen Kane, i cili shpjegoi se rezultati i tij është pjesë e një studimi që donte të adresonte disa boshllëqe në shkencën planetare.
Sipas tij qëllimi i parë ishte të kuptonim pse ekziston një hendek kaq i madh midis planetëve të ngjashëm me Tokën dhe gjigandëve të gazit në sistemin tonë diellor. Më i madhi nga planetët tokësorë është Toka, ndërsa më i vogli nga planetët gjigantë me gaz është Neptuni, i cili është katër herë më të madh se diametri i Tokës dhe 17 herë më i madh. Kane shpjegon se:
Në sisteme të tjera diellore ka shumë planetë me masa midis këtyre dy kufijve, planetë që ne i quajmë super-Tokë. Elementi tjetër i studimit ishte për të kuptuar që pse nuk ka asnjë planet midis Marsit dhe Jupiterit. Në fakt, shkencëtarët planetarë argumentojnë se duhet të kishte të paktën një planet të tipit tokësor në atë hapësirë.
Për të zgjidhur këto dy probleme, Kane ka kryer simulime kompjuterike dinamike dhe ndër të tjera ai donte të fuste një planet midis Marsit dhe Jupiterit dhe këtë e bëri duke parashikuar një sërë masash të ndryshme për të verifikuar se çfarë do të prodhonte në orbitat e planetëve më të afërt. Rezultatet e publikuara në “Planetary Science Journal” thonë se një planet në atë hapësirë të sistemit diellor do të kishte qenë një problem i madh.
Ekzistenca e tij do t’i kishte dhënë një shtysë të vogël gravitacionale Jupiterit, por do të kishte mjaftuar që ai të destabilizonte të gjithë planetët e tjerë. Pra, nëse një planet në atë pozicion do t’i kishte dhënë një “prekje” sistemit diellor, duke i dhënë atij uniformitet më të madh, në realitet ai do ta kishte ndryshuar thellësisht atë. Pra, është mirë që nuk ekziston.
Jupiteri është shumë më i madh se të gjithë planetët e tjerë së bashku. Masa e saj është 318 herë më e madhe se ajo e Tokës, kështu që ndikimi i tij gravitacional është i madh. Nëse një yll kalimtar ose ndonjë objekt tjetër kalon afër sistemit diellor dhe shqetëson orbitën e Jupiterit qoftë edhe pak, të gjithë planetët e tjerë do të preken thellë.
Në varësi të ndryshimit gravitacional që mund të pësojë, Jupiteri madje mund të dëbojë nga sistemi diellor Merkurin, Venusin dhe Tokën dhe në anën tjetër Uranin dhe Neptunin. Sa i përket Tokës, edhe nëse ajo nuk do të shtyhej nga sistemi diellor, orbita e saj do të ndryshohej aq shumë saqë kushtet për të mbajtur jetën mund të dështonin.
Rezultati i këtij studimi thotë se sa planetë gjigantë si Jupiteri të pranishëm në shumë sisteme diellore të zbuluara vitet e fundit mund të ndikojnë në ekzistencën ose jo të jetës në planetë më të vegjël shkëmborë. Kane tha:
Sistemi ynë diellor është shumë më delikat dhe më i organizuar nga sa mendohej më parë. Ai funksionon si një orë ingranazhi. Vendos edhe një marsh dhe gjithçka prishet.
