Nik, përpara se të zgjidhje t’i përkushtoheshe artit ti ke qenë në një shkollë ushtarake në Turqi, si e mban mend si eksperiencë?“Po po shumë e mirë… urdhër dhe çfarë urdhri! (qesh…) Unë nuk e di, por edhe kur flasim me shokët, më duket e çuditshme kur shikoj marrëdhëniet e sotshme edhe jashtë, jo vetëm në Shqipëri, i trajtojnë më tepër si shokë që është shumë e drejtë mendoj unë, ne s’kemi pasur marrëdhënie komunikative në atë drejtim, kanë qenë më striktë… në marrëdhënie me punën, me oraret etj.”
“Kam qenë 14 -vjeç kur shkova në Turqi, kujtoja se kishte qenë ideja vetëm e babit që të shkoja atje, por tani në pandemi kur isha në Shqipëri në mars, para se të ikja më thotë mami “jo jo… unë aplikova emrin tënd…” edhe që të më vinte nga mami kjo surprizë nuk e dija, paska qenë mami fajtore… Në ato vite më kujtohet rruga që bëja nga Pallati Kulturës deri në Stamboll me autobus dhe në ’97-98 unë e lashë shkollën, vetëm 4 muaj qëndrova dhe u arratisa, e kisha të vështirë se isha i vetmi që vija nga Tirana. Nja 6 muaj nuk më ka folur babai. Ai i shkreti nja tre muaj rrjesht blinte biletën që të nisesha të hënën për Stamboll.”Ke ndonjë projekt në Gjermani së shpejti?
"Projekti më i ri do të jetë një serial gjerman, do të jetë një rol episodik, i cili titullohet “We Children From Bahnhof Zoo”. I frymëzuar nga libri me të njëjtin emer i vitit 1978, i cili është përshtatur edhe më parë në film. Në këtë projekt nuk do të kem rolin e protagonistit, por do të jem në çdo seri. Seriali del në mars, në Amazon Prime."