Ardita Jatru, e cila jeton prej vitesh në Selanik të Greqisë, është një poete shqiptare që mund t’i vësh pas të gjitha epitetet vlerësuese dhe prapë, pas rileximit, e kupton se nuk paskan mjaftuar përderisa zbulon nënkuptime e vlera të tjera të poezisë së saj.
132 faqe
Siç ka shkruar qysh në krye të herës Petrit Ruka, “në poezinë e Arditës gjen tërë atë e trishtim e mall njeriu për jetën; gjen dhembje, histori brilante, pikëllim fin, dashuri…
Me një fjalë, një shpirt të plotë gruaje. Dhe të gjitha këto me një thjeshtësi të habitshme poetike, me një gjuhë elegante, që me fjalë përshkruese e terma estetike kurrë nuk mund të thuhen. Duhet ta lexosh që të bindesh”.
Në një prej poezive Ardita shkruan: “Hesht, bijë e fjalës. /S’je djegur ende./ A ka sy kjo botë të shohë duart që na ngjizin të nesërmen?” Ndërsa lexuesit e A. Jatru mund të thonë: Fol, mos hesht bijë dhe nënë e fjalës së bukur…
