Këtë javë, Meksika zgjodhi presidenten e saj të parë femër, Claudia Sheinbaum Pardo, si ish-shkencëtare fizike. Pavarësisht eksperiencës së saj, studiuesit nuk janë shumë të sigurt se sa ajo do të mbajë “gjallë” interesat për shkencën, duke pasur parasysh se paraardhësi i saj, Andrés Manuel López Obrador, shkurtoi buxhetet e shkencës dhe kishte një marrëdhënie ndonjëherë antagoniste me komunitetin shkencor meksikan.
Studiuesit e dinë shumë mirë se si të mbledhin informacion nga aktorë të ndryshëm në shoqëri, thotë Sayaka Oki, historian i shkencës në Universitetin e Tokios. Por në të njëjtën kohë, nëse ata mbështeten shumë në intelektin e tyre në vend që të dëgjojnë votuesit, ata mund të ngecin në kurthin e vetë-drejtësisë së tyre, shton ajo.
Herbert Hoover, president i SHBA, 1929–1933!
Herbert Hoover studioi gjeologji në vitet 1890 në Universitetin e atëhershëm të Stanfordit në Kaliforni dhe vazhdoi të punonte si konsulent ndërkombëtar minierash. Ndërsa jetonte në Londër në fillim të Luftës së Parë Botërore, ai arriti famë duke krijuar një program ndihmës ushqimor për Belgjikën e pushtuar nga gjermanët. Më vonë, ai u ftua nga Woodro Wilson, president i SHBA-së në atë kohë, për të menaxhuar furnizimet ushqimore të SHBA gjatë konfliktit.
Hoover u bë Sekretar i Tregtisë i SHBA në 1921 dhe forcoi shpejt reputacionin e tij si një teknokrat i aftë. Por më pas pati shqetësime të mëdha sociale, kulturore dhe politike kur vendi pati probleme të mëdha ekonomike, thotë David Cole, president i Institutit të Historisë së Shkencës në Filadelfia, Pensilvani. Ai recesion, më i keqi në historinë e SHBA-së, filloi menjëherë pasi Hoover, një anëtar i partisë republikane, u zgjodh president në vitin 1929.
Shumë nga masat e qeverisë për të krijuar vende pune dhe për ta nxjerrë vendin nga kriza, në fakt filluan nën Hoover, thotë Cole. Por ai nuk ishte në gjendje t’ia tregonte vizionin e tij publikut dhe votuesit e rrëzuan atë pas një mandati të vetëm.
“Hoover punoi pothuajse deri në vdekje duke u përpjekur të nxirrte vendin nga kriza, por ai ishte politikisht i shurdhër”, shton Cole.
Margaret Thatcher, kryeministre e Mbretërisë së Bashkuar, 1979–1990!
Margaret Thatcher, e cila kishte njohuri mjaft të mira si kimiste, është ndoshta një nga kryeministrat më të njohur që ka pasur Britania. Gjatë studimeve të saj në kimi në Universitetin e Oksfordit, MB, ajo kaloi një vit duke hetuar strukturën e një antibiotiku në laboratorin e kimistes fituese të çmimit Nobel, Dorothy Hodgkin. Thatcher vazhdoi të punojë si kimiste kërkimore në një kompani plastike, dhe më pas në një kompani ushqimore, përpara se të angazhohej në politikë.
Ajo udhëhoqi partinë konservatore të krahut të djathtë të Mbretërisë së Bashkuar drejt fitores elektorale në vitin 1979, pas një vale grevash sindikatash në të cilat më shumë se 4 milionë punëtorë kërkuan rritje pagash më të larta se sa u ofroheshin. Gjatë kryesisë së saj 11-vjeçare, Thatcher privatizoi industritë dhe shërbimet publike në pronësi shtetërore duke përfshirë ujin, gazin dhe energjinë elektrike dhe shkurtoi shpenzimet për kujdesin shëndetësor, arsimin dhe strehimin. Shkurtimet e financimit, së bashku me papunësinë në rritje, dëmtuan popullaritetin e saj. Por reputacioni i saj u rrit në vitin 1982, falë një fitoreje të Mbretërisë së Bashkuar kundër Argjentinës në një luftë mbi pronësinë e Ishujve Falkland. Gjatë gjithë kohës në detyrë, Thatcher nuk dukej se zbatoi shumë nga trajnimet e saj shkencore për udhëheqjen politike, thotë John Muellbauer, një ekonomist në Universitetin e Oksfordit.
“Ajo udhëhiqej nga ideologjia dhe besimet e thjeshta dhe jo nga politika e drejtuar nga provat”, thotë Muellbauer.
APJ Abdul Kalam, president i Indisë, 2002–2007!
Edhe para se të bëhej president, Avul Pakir Jainulabdeen (APJ) Abdul Kalam ishte një figurë e njohur në nivel kombëtar. Si shkencëtar i hapësirës ajrore në Organizatën Indiane të Kërkimit Hapësinor, ai mbikëqyri zhvillimin e mjetit të parë lëshues satelitor të Indisë, i cili në vitin 1980 e shtyu Rohini Satellite 1 në orbitën e ulët të Tokës.
“Ai bëri një punë të mrekullueshme”, thotë Venni Krishna, një studiues i politikave shkencore në Universitetin e Sydney, Australi. Kalam më vonë u transferua në Organizatën e Kërkimit dhe Zhvillimit të Mbrojtjes të Indisë, ku ai drejtoi programin strategjik të raketave balistike të vendit.
Në vitin 2002, Kalam u zgjodh presidenti i 11-të i Indisë, me mbështetjen si nga partitë në pushtet ashtu edhe nga opozita. Roli i presidentit në Indi është kryesisht ceremonial, kryeministri është kreu i qeverisë por presidentët indianë kanë fuqinë të refuzojnë projektligjet e miratuara nga parlamenti. Zgjedhja e Kalam ishte shumë frymëzuese, veçanërisht për shkencëtarët e rinj, thotë Rohini Godbole, një fizikant në Institutin Indian të Shkencës në Bangalore.
Kalam i përkiste një brezi shkencëtarësh që u bënë të njohur, sapo India ishte bërë e pavarur nga sundimi kolonial britanik. Ai kishte një vizion të përdorimit të shkencës dhe teknologjisë vendase për të nxitur zhvillimin e vendit dhe injektoi besimin në sistemet shkencore, thotë Godbole.
Angela Merkel, kancelare e Gjermanisë, 2005–2021!
Me një eksperiencë të gjatë si kimiste, Angela Merkel ishte gruaja e parë që u bë kancelare e Gjermanisë, kur u zgjodh në vitin 2005. Në kohën kur ajo la detyrën si lidere e Kristian Demokratëve të qendrës së djathtë, 16 vjet më vonë, ajo ishte bërë e dyta në Gjermani, me shërbimin më të gjatë.
Merkel fitoi doktoraturën në kiminë kuantike në vitin 1986, duke studiuar dinamikën e reaksionit në Akademinë e Shkencave në Berlin-Adlershof, në atë që atëherë ishte Gjermania Lindore. Si një udhëheqëse politike, ajo ishte e njohur për pragmatizmin e saj në trajtimin e çështjeve që variojnë nga kriza evropiane e borxhit deri te heqja e energjisë bërthamore në Gjermani e deri te pandemia COVID-19, thotë shkencëtari politik Matt Qvortrup në Universitetin e Coventry, MB.
“Mënyra se si ajo iu afrua çështjeve politike ishte duke përdorur një lloj testimi shkencor, duke parë se cilat teori mund të funksiononin”, thotë ai.
Në përgjithësi, sfondi i saj në shkencë ishte padyshim një virtyt, thotë Qvortrup, dhe ndoshta ndikoi në aftësinë e saj për të bashkëpunuar. Fokusi i saj ishte në politikë, si të zgjidhet një problem, në vend të politikës, e bëri që të fitonte zemrën e shumë qytetarëve në Gjermani.
Yukio Hatoyama, kryeministër i Japonisë, 2009–2010!
Koha e Yukio Hatoyama si kreu i qeverisë japoneze ishte jetëshkurtër, të cilën disa studiues ia atribuojnë pjesërisht një idealizmi që zotërojnë shumë shkencëtarë. Hatoyama mori një doktoraturë në inxhinieri industriale nga Universiteti Stanford. Ai punoi si studiues fillimisht në Institutin e Teknologjisë së Tokios dhe më pas në Universitetin Senshu në Tokio, përpara se të fillonte karrierën e tij politike. I ardhur nga një familje politikanësh, ai ishte pjesë e një gjenealogjie politike, thotë Yasushi Sato, i cili studion politikën shkencore në Universitetin Niigata në Japoni.
Në shtator 2009, Hatoyama u bë kryeministri i 93-të i Japonisë, pas një fitoreje nga Partia e tij Demokratike e Japonisë. Partia filloi menjëherë punën për shkurtimin e shpenzimeve qeveritare, duke përfshirë fondet për programet shkencore. Vetëm tetë muaj pas marrjes së detyrës, Hatoyama dha dorëheqjen, pasi nuk përmbushi premtimin e tij të fushatës për zhvendosjen e një baze ushtarake të diskutueshme amerikane nga ishulli Okinawa.
Rezultati?
Shkencëtarët që kanë pasur sukses në udhëheqjen e vendeve të tyre priren të mendojnë para së gjithash si politikanë, thotë Mike Lubell, një fizikant në Kolegjin e Qytetit të Nju Jorkut, i cili gjurmon çështjet federale të politikës shkencore. Në lidhje me Sheinbaum Pardo, ai rekomandon që ajo të mbështetet në njohuritë e saj shkencore, por të mos varet prej tyre.
“Këshilla ime është që nëse Pardo do që demokracia meksikane të lulëzojë, duhet të investojë në shkencë dhe teknologji”, thotë Lubell.
